02. Wie ben ik?

Kerntekst

Eens zag een leeuw aan de rand van de woestijn een leeuwenjong spelen met een paar schapen. De kudde had zich over het beestje ontfermd. Het leeuwtje wist niet wie hij werkelijk was. Tot zijn stomme verbazing zag de grote leeuw dat het welpje voor hem op de loop ging. Hij was net zo bang voor hem als de schapen. De leeuw sprong midden tussen de dieren en zei: ‘Halt,’ maar ze sloegen dodelijk verschrikt op de vlucht en het kleine leeuwtje ook. De leeuw rende achter het welpje aan en toen hij het had ingehaald, zei hij: ‘Ik wil met je praten.’

Het jong zei: ‘Ik sta over mijn hele lijf te trillen, ik ben bang. Ik vind het vreselijk om zo vlak bij u te staan.’

De leeuw zei: ‘Waarom loop je hier rond met de schapen? Jij bent zelf een kleine leeuw.’

‘Nee,’ zei het beestje, ‘Ik ben een lammetje. Laat me met de schapen meegaan.’

‘Kom mee,’ zei de leeuw, ‘Voor ik je laat gaan, zal ik je laten zien wat je bent.’

Bevend liep het leeuwenwelpje achter de grote leeuw aan naar een poel. Terwijl hij op hun spiegelbeeld in het water wees, zei de leeuw: ‘Kijk nu eens goed naar mij en kijk dan eens naar jezelf. Lijken we niet erg veel op elkaar? Jij bent geen schaap. Je bent een leeuw.’

Misleid als we zijn door het leven, zijn we niet voorbereid op de waarheid en verzetten we ons er tegen. Weerspiegelt het beeld zich eenmaal in het meer van het hart, dan komt het inzicht vanzelf.’

(De fabel van de leeuw – Inayat Khan)